Jako 28-latek ma wspaniałą rodzinę, żonę, która się dla niego poświęciła, pracę, która jest pasją, pieniądze i zadatki na jednego z najwybitniejszych polskich szczypiornistów. Co on na to? „Jeżeli jesteś katolikiem, to wiesz, że Bóg kieruje Twoim życiem, dlatego dziękuję Mu bardzo za swoje” – mówi bez ogródek Piotr Wyszomirski.
Maciej Rajfur: Jaką rolę w Twoim życiu odgrywa Bóg?
Piotr Wyszomirski: To sens mojego życia. Od małego rodzice wychowywali mnie w duchu katolickim. Pokazali mi wszystko co związane z religią. Zabrali mnie na Jasną Górę. Czuję, że Bóg w życiu bardzo mi pomaga. Nie tylko kiedy wychodzę na boisko i kiedy modlę się przed meczem, ale w codzienności. Półtora roku temu ożeniłem się ze wspaniałą kobietą. Też jest wierząca. Cieszę się, że możemy się wspólnie modlić, praktykować.
Jaką wagę przywiązujesz do takich gestów jak znak krzyża przy wejściu na boisku? My, kibice zauważamy to u różnych sportowców.
Dla mnie osobiście to zawierzenie i oddanie się Panu Bogu przed meczem. Powiedzenie mu: „Panie, wszystko robię na Twoją chwałę”. I nie chodzi tylko o mecze, o pracę, ale także o najprostsze czynności dnia.
Modlisz się przed meczami?
Oczywiście, choć nie bezpośrednio. Przed i po rywalizacji rozmawiam z Bogiem, dziękując mu za wszystko.
A o co prosisz? O zwycięstwo swojej drużyny?
Właśnie nie. To tak nie wygląda. Nigdy się nie modlę o zwycięstwo lecz o zdrowie, o spełnienie Jego woli. Rzadko Go o coś proszę. Modlitwa to dla mnie rozmowa z Panem Bogiem, spotkanie z Nim, które mnie uspokaja, nie zaś wizyta z kartką próśb w ręku. Przed występami, szczególnie w reprezentacji, odczuwam stres, więc modlitwa staje się moim sposobem na radzenie sobie z nim. A staram się akceptować wszystko: zarówno wygraną, jak i przegraną.
