Wraz z darem życia każdy z nas otrzymał od Boga powołanie do bycia apostołem. Czym zatem jest apostolstwo? Odpowiedź znajdziemy w postawie i życiu Maryi i w akcie Zwiastowania: apostolstwo jest „posłannictwem z góry, zadaniem, które nie wypływa z inicjatywy człowieka, lecz jest dane przez interwencję Boga samego”. Dlatego każde apostolstwo, także świeckich, musi brać swój początek z „tak” powiedzianego Bogu, które łączy się z fiat Maryi. – ks. M. Juritsch SAC
1. Dokument synodalny Instrumentum Laboris pt.: Powołanie i posłannictwo ludzi świeckich w Kościele (por. 26;45) przedstawia Maryję jako wzór wiary i Matkę życia wewnętrznego. Wydaje się jednak, że sformułowania ogólne tekstu nie podkreślają wystarczająco jasno aspektu maryjnego w powołaniu i posłannictwie ludzi świeckich. Jeżeli weźmiemy pod uwagę apostolstwo Maryi w historii zbawienia, charakter maryjny każdego apostolstwa, a szczególnie apostolstwa świeckich, nabiera jeszcze większego znaczenia.
Ten maryjny charakter posłannictwa świeckich został wyrażony już w najstarszych wezwaniach Litanii Loretańskiej: „Maryja, Królowa Apostołów”.
Maryja jest „pierwszą świecką”, gdyż już w momencie Zwiastowania otrzymuje posłannictwo rozciągające się na całą historię zbawienia. Jej „tak” nie jest wydarzeniem prywatnym, lecz dotyczy całej ludzkości. Wśród zwyczajnych ludzi, Maryja spełniła jeden z najbardziej decydujących aktów w całej historii zbawienia.
Już w samym akcie Zwiastowania ukazuje się jasno, czym jest apostolstwo: posłannictwem z góry, zadaniem, które nie wypływa z inicjatywy człowieka, lecz jest dane przez interwencję Boga samego. Dlatego pomijając posłannictwo samego Jezusa Chrystusa, każde apostolskie posłannictwo otrzymuje w postawie Maryi w chwili Zwiastowania swój charakter i specyfikę. Także posłannictwo wiernych świeckich musi brać swój początek z „tak”, które podobne jest do „tak” Maryi.
2. Rozważamy inny aspekt. Maryja jest całkowicie otwarta na Ducha Świętego tak, jak kiedykolwiek mogło to być udziałem człowieka. Jest Ona tą, która zniszczyła wszelkie bariery człowieka w stosunku do Boga; jest w całej pełni otwarta, całkowicie do dyspozycji Boga. Dlatego przez Nią dokonało się wejście Boga w nasz ludzki świat; przez działanie Ducha Świętego Syn Boży stał się człowiekiem, narodził się z Maryi.
W ten sposób postawa Maryi wobec Boga i Jezusa Chrystusa staje się wzorem i pomocą dla każdego człowieka wierzącego. W tym przypadku jednak słowo „wzór” jest niewystarczające, aby wyrazić sposób oraz głębię wpływu, jaki wywiera Maryja na ludzi wierzących. Nie chodzi tutaj o wpływ powierzchowny, czysto zewnętrzny. Duch Święty ukształtował Ją w pełnym tego słowa znaczeniu, tzn. ukształtował Ją w sposób nadprzyrodzony. Maryja jest i pozostanie żywym dziełem Ducha Świętego. Posługuje się On Maryją w dalszym ciągu, sprawiając, że inni czują się przez Nią przyciągani. Wzór Najświętszej Dziewicy nie jest niczym innym, jak tylko dziełem Ducha Świętego, który przez Nią upodabnia serca ludzi do Chrystusa i pragnie przekształcić je w Chrystusa.
3. Istnieje ścisły związek między momentem Zwiastowania a obecnością Maryi podczas Zesłania Ducha Świętego. Maryja otrzymuje razem z Apostołami dar Ducha Świętego. Pozostaje wprawdzie włączona całkowicie we wspólnotę wieczernikową, ale równocześnie jest jej sercem, ponieważ otwiera się w sposób nieograniczony na działanie Ducha Świętego. Dzieje Apostolskie mówią niewiele o obecności Maryi we wspólnocie uczniów, ale refleksja teologiczna ożywiona wiarą odkrywa pomimo to Jej pierwszorzędną rolę.
Karl Rahner nie obawia się wskazać na Maryję jako na „centrum” wspólnoty wieczernikowej. „Punktem centralnym”, nie posiadając „urzędu”, może być tylko Maryja, gdyż w porównaniu ze wszystkimi Apostołami jest Ona najgłębiej zjednoczona z Jezusem Chrystusem i Duchem Świętym. Stąd wypływa także Jej szczególne miejsce w Kościele.
4. Tak więc Maryja, będąc Tą, która otrzymuje, staje się wielką dawczynią i otrzymuje swe szczególne posłannictwo dla Kościoła i w Kościele. Z całą słusznością więc określamy Jej działanie jako posłannictwo apostolskie. Jest Ona Królową Apostołów, ponieważ jest pierwszą i przewyższającą wszystkich godnością, zjednoczona w sposób niepowtarzalny ze Zbawicielem, uczestniczyła w Jego dziele zbawienia, włączając się w nie całkowicie; i ponieważ z tego względu stała się prawzorem, prototypem wszystkich innych apostołów poza Jezusem Chrystusem; jest Królową Apostołów i wszelkiego apostolstwa, ponieważ jest Opiekunką, Strażniczką, Matką i Mistrzynią wszystkich tych, którzy pragną się poświecić na służbę apostolską Najświętszego Kapłana.
Z tego względu rozumiemy, dlaczego Kościół nieustannie poleca swe apostolskie dzieła i wszelkie troski Matce Pana oraz dlaczego łączność z Nią odkrywa jako żywe źródło gorliwości i działalności apostolskiej.
5. Maryja ukazuje się dla wszystkich chrześcijan jako wzór żywego zjednoczenia z Chrystusem, który jest źródłem i początkiem wszelkiego apostolstwa. Jej posłannictwo zawiera także obraz jedności apostolstwa duchownych i ludzi świeckich. Maryja nie należy do „kleru”, gdyż nie jest kapłanem w sensie ministerialnym, ale także nie można Jej zaliczyć tak po prostu do „ludzi świeckich”. Zajmuje bowiem wśród zbawionych miejsce uprzywilejowane. Jej zadanie można określić w pewnym sensie jako „urząd”, jeśli rozumie się przez to Jej rolę w historii zbawienia.
Lecz ta niepowtarzalność posłannictwa Maryi jest doskonałym obrazem jedności, w tym posłannictwie łączy się w jedno apostolstwo wszystkich chrześcijan. Maryja jest w pewnym sensie żywym protestem przeciwko wszelkiej formie przesadnego klerykalizmu z jednej strony, a z drugiej przeciwko mocno występującym przejawom laikalizmu. W apostolstwie Maryi jednoczą się wszystkie formy współpracy w apostolstwie Kościoła, które ze swej natury jest służbą, naśladowaniem życia Jezusa Chrystusa i Jego działania, służącego jako doskonały wzór.
6. Ponadto, życie Maryi jest doskonałym przykładem dla realizacji posłannictwa ludzi świeckich w Kościele i w świecie. Jej praca i milczenie, Jej akceptacja zasad życia religijnego swego narodu, codzienna praca w Nazarecie, Jej usunięcie się z publicznej działalności Jezusa, trwanie pod Krzyżem, postawa i zaangażowanie we wspólnocie wieczernikowej pozostają wskazówkami dla apostołów świeckich.
Przede wszystkim jednak sposób, w jaki Maryja urzeczywistniała swe posłannictwo, ukazuje każdemu wiernemu świeckiemu drogi apostolskiego działania, realizowanego bez posiadania urzędu kapłańskiego. Za przykładem Maryi apostołem jest ten, kto we właściwy sobie sposób angażuje się w dzieło rozszerzania Królestwa Bożego oraz działa w świecie jako misjonarz. Maryja urzeczywistniała to poprzez swe gorące pragnienie i miłość, które przyspieszyły przyjście Zbawiciela. Poza tym prosiła o Ducha Świętego dla uczniów, z którego zstąpieniem rozpoczęło się dzieło wszelkiego apostolstwa. W końcu przez swą modlitwę umacniała wiarę uczniów i przyczyniała się do owocności ich wysiłków podejmowanych dla głoszenia Ewangelii. W ten sam sposób umacnia i podtrzymuje także dzisiaj każdą działalność apostolską.
Z tej racji Maryja powinna być wyraźniej ukazana jako wzór apostolskiego działania chrześcijan.
– źródło: Maryjni.pl
